We gingen uit in Vitebsk, niet zo ver van de Russische grens. We maakten vijf nieuwe vrienden, bestelden cocktails met namen als ‘Gestoorde tango der liefde’, ‘Xooligan’ en ‘Blauwe paarden op een rood grasveld’, en nog voordat het middernacht was, had een meisje een ander een bloedneus geslagen. Terwijl we haar een beetje schoonmaakten in de toiletten, kwam een stel kerels roepen dat we allemaal zo ook wel mooi genoeg waren, en gewoon terug moesten komen, dansen, dansen! — anders: een fijne avond, een charmant stadje.

In het woord ‘bureaueiland’ komen echt zot veel klinkers na elkaar voor.

Ergens vorige week had ik een Engelstalig boek vast dat een stukje Tsjechov als motto droeg: ‘Zelfs van de uitgestrekte Russische steppe, brandend in de zon zonder einde, wordt een mens niet zo moedeloos en wanhopig als van een man die zich neerzet, en praat, en praat, en waarvan je niet weet wanneer hij weer zal vertrekken’.

Sint-Gillis is het bloedrode communistische hart van Brussel. Gegniffel om de politie en cafés vol vakbondsmensen waar ze weigeren cola te schenken, dat soort gezelligheid.

In Haarlem zijn zelfs de bordelen pittoresk.

Voor deBuren ging ik op bezoek bij vier Nederlandse musea.

Iemand op het internet maakte deze wonderlijke kaart: hoe noem je een komkommer in Europa en omstreken? Ook — bewijs dat de Kaukasustalen echt wel van een andere planeet komen.

‘Bezit enkel wat je mee kan nemen. Ken talen, ken landen, ken mensen. Laat je geheugen je reistas zijn.’
— Aleksandr Solzjenitsyn