Het allerbeste bijschrift ooit op Wikipedia is nóg beter geworden:

(met dank aan Alan Ferrier, twitteraar)

Wie raadt / wat er op onze voorpagina staat?

Hij is 77 jaar oud, de waardige Japanse heer die ik ontmoet in de bar van een museum aan het Koningsplein. Hij werd geboren, groeide op, ging naar de universiteit, vond een baan bij een bedrijf in zijn geboortestad waar hij tot zijn pensioen bleef werken, trouwde, kreeg drie dochters. En toch heeft Takaaki Morikawa nooit echte rust gekend. Want toen hij zes was, dropten de VS de atoombom op zijn thuisstad Hiroshima.

“Het raam verbrijzelde door de knal, ik zie nog voor me hoe het glas in de rijstpap spatte die mijn moeder klaarmaakte als ontbijt. Sindsdien is het alsof ik een tijdbom in mijn lichaam draag: elke zes maand moet ik naar het ziekenhuis op controle.”

De atoombommen op Hiroshima en Nagasaki doodden onmiddellijk minstens 139.000 mensen. Het Japans heeft een specifiek woord voor overlevers, zij zijn de ‘hibakusha’. Nog steeds sterven er van hen 10.000 per jaar aan de gevolgen van de radioactieve straling.

Na tientallen jaren stilstand op het vlak van nucleaire ontwapening, ligt er vandaag een VN-resolutie op tafel die een wereldwijd juridisch bindend kernwapenverbod mogelijk maakt. Daarom reist Morikawa nu de wereld rond om te getuigen: als hibakusha weet hij als geen ander wat voor vernietigend effect nucleaire wapens op een mensenleven hebben, zelfs als je blijft leven. Zijn volledige verhaal vind je op MO*.

Het woord van vandaag is ‘restaurantneutraal’.
Het woord van gisteren was ‘samsonseks‘.
Eindredactie, altijd een feest.

In Den Haag voor het Festival van de Journalistiek. Benieuwd naar de lezingen van Anne de Blok en Eric Smit. Maar bloemenwinkel Henkie heeft nu al gewonnen.

Voor alles is er een eerste keer. Vanavond proefde ik mezcal. Voor alles is er een laatste keer. Vanavond proefde ik mezcal. Als je dat ingrediënt weet te omzeilen, is cocktailbar Hortense op de Zavel een aanrader.

Een poging tot antwoord in het lentenummer van MO* volgende week.

De komende weken volgen twee BBL-collega’s en ik de klimaatonderhandelingen van de COP21 en alles errond op, sur place à Paris. Samen met 249 anderen fietste ik naar hier met het klimaatpeloton van Climate Express.

Hier lees je hoe die klimaatverandering het altijd laat afweten als je haar nodig hebt, zijnde wanneer de smeltsneeuw je in het gezicht slaat vanaf de eerste meters van een rit van 400 kilometer. En hier ontdek je hoe onze fietsclub plots een terreurbeweging op wielen bleek. Stay tuned op de BBL-blog voor meer COP-nieuws.

Met 77 waren we, de ‘jonge journalisten’ geselecteerd voor de European Young Media Days. We kozen een discipline (in mijn geval: multimedia) en werden drie dagen lang losgelaten in het Europees Parlement.

Samen met twee collega’s uit Hongarije en Zuid-Korea / Noorwegen besloot ik de zogenoemde migratiecrisis onder de datajournalistieke loep te nemen. Want je weet, Europa wordt overstroomd door zwermen vluchtelingen. Toch? Wij zetten een aantal cijfers op een rijtje. Case: Frankrijk.

(Link naar de interactieve grafiek: https://infogr.am/france_2014-91559)

We kozen ervoor om uit te gaan van het idee van gastvrijheid; van toeristen, migranten en vluchtelingen als één categorie: het zijn allen mensen die grenzen oversteken naar landen die de hunne niet zijn, mensen die wij als ‘vreemdelingen’ in de straten kruisen.

Op die stelling kwam nogal wat kritiek. Dat toeristen voor een stevig deel van ons bnp zorgen, bijvoorbeeld. Maar gastvrijheid kun je geen gastvrijheid noemen als ze enkel tegen betaling bestaat. En ook een redenering die niet gebaseerd is op een economisch uitgangspunt kan steek houden. Anders ben je een marxist – of een neoliberaal. Zelden zijn de momenten dat die twee uitersten in hetzelfde mandje belanden. Om maar te zeggen dat het een bijzonder vruchtbare samenwerking was.

‘Foreigners in European Lands’. Mijn infografieken, Barbara Majsa’s tekst, Ingi Mehus’ photoshopskills.

Vandaag is het de 70ste verjaardag van de champignonwolken die opstegen toen de VS twee atoombommen op Japan dropte. Wist u van het aandeel van België daarin? Ik leerde het vandaag, dankzij een collega die zijn vaderlandse geschiedenis wel naar behoren kende.

De Union Minière, de Belgische ontginningsmaatschappij die de grond van Congo omspitte, ontdekte in 1915 in onze kolonie uranium. Ze wisten niet goed wat ze met het spul aan moesten, en verkochten het aan een select groepje landen met meer verbeelding. Waaronder de Verenigde Staten. Het vervolg is bekend.