IJsvissers. Winters aperitief. En, logischerwijs, de brandweer. Groeten uit Toela.

Mijn foto’s. Meer op Instagram: @jolieshvili

In de winkel zei de mevrouw van de handcrème – Nee, die moet je niet nemen, die is pas voor wanneer het echt koud wordt. Elke buitenlander die een match van de Wereldbeker deze zomer bezocht, mocht van president Poetin de rest van het jaar zonder visumellende Rusland in- en uitreizen. In juni zag ik de Rode Duivels Tunesië verpletteren in het stadion van Spartak Moskou, nu zijn het de laatste dagen dat ik van mijn voetbalvisum kan genieten.

Ik ben in Biysk – laatste stop met internet voor het hooggebergte van de Altai. Dit is een van de vijf Lenins daar, met de typische Russische berenmuts aan, de oesjanka (je kent ‘m wel, met van die grote gevoerde oorflappen, hier omhooggebonden).

Dit standbeeld is nogal uniek: er zijn er zo maar twee in de hele ex-Sovjet-Unie. Er was een wet die stelde dat de Grootste Kameraad enkel blootshoofds afgebeeld mocht worden, of ook nog met zo’n arbeiderspet aan. Maar Siberië heeft nu eenmaal altijd al een anarchistisch kantje gehad.

Mijn foto. Meer op Instagram: @jolieshvili.

Biysk is ook op andere vlakken een bijzondere plek. Hier begint de Tsjoejskiy Trakt, de snelweg die door de bergen naar Mongolië loopt. Het stadje werd nog gesticht onder Peter De Grote – hoewel zelfs inwoners van Barnaoel, de jongere hoofdstad van de regio, dat vaak niet weten. Net als in Sint-Petersburg zit hier een koperen tsaar op zijn paard. Maar dan wel als een dief in de donkere Siberische nacht, onverlicht en helemaal groen verkleurd.

Nieuwe vrienden nemen me mee naar de paar aristocratische stadspaleizen uit die tijd. Je zou ze zo kunnen terugvinden op de oevers van de Neva, alleen brokkelen hier de gevels af, zie je stukken van de hoge plafonds met rozetten op de vloeren liggen, zijn de ooit machtige portieken dichtgespijkerd met goedkoop hout. Waarom doet niemand hier iets aan? “Ofwel is zo’n gebouw van een of andere vage privé-eigenaar, en de stad kan die niet verplichten te renoveren”, halen ze de schouders op. “Ofwel is het wel van de overheid, maar die heeft geen geld. Het hele budget van de regio gaat naar Barnaoel.”

Het is begin september, door de ramen zonder glas waait de eerste sneeuw zacht als poeder de restanten van de 18de eeuw binnen.

Rusland telt elf tijdzones, maar die lopen niet mooi logisch parallel – Samara en Oeljanovsk, op dezelfde lengtegraad als Kazan, kozen er na een referendum voor om een uur op te schuiven. Kazan blijft vasthouden aan de Moskoutijd. Gevolg is dat het in Ekaterinburg, ongeveer even ver van hier als Moskou, plots twee uur later is. En dat mijn dagen tegenwoordig om 3u30 beginnen, want gordijnen zijn voor pantoffeldiertjes.

Vandaag nemen mijn kater en ik het vliegtuig naar Sint-Petersburg. Van daaruit de bus naar Veliky Novgorod en Pskov, de twee steden die in de middeleeuwen als republieken golden. Vervolgens de EU-grens over naar Daugavpils, Letland en Vilnius, Litouwen. En dan doorsteken naar Wit-Rusland, vandaag iets minder een gigantisch zwart gat op de kaart dan twintig jaar geleden. Daar gaan we op zoek naar wolven en lynxen en de zin der dingen.