Naar huis met tram 32 na een avond au journal – in het Noordstation zaten een paar mensen en hun zakken wezenloos naar de vloer te staren, in De Brouckère stond iemand te kotsen, in Lemonnier smolten drie mensen heroïne op een blaadje aluminium, in Midi schopten twee beschonken kerels tegen het karton waarmee een man zich een bed gebouwd had, een in een rij van vele, ze wezen naar hem en riepen naar hem, het speeksel vlokte uit hun mond.

En dat is nog maar het topje van de ellende – één tram, vijf kilometer, twintig minuten in deze stad van tientallen trams, honderden kilometers en een eindeloze sliert tijd die ons allemaal voortjaagt tot het moment dat ze ons de keel afknijpt. Hoe kan iemand ooit nog slapen?