Op Twitter, that is. Aleksandr Porfir’evitsj Torsjin is de tweede in rang om de roebel aan de teugel te houden in deze tijden van sancties en kelderende olieprijzen. De vice-Mario Draghi van Rusland, zo u wil. Die mij dan een random goeiedag toetweette:

“Hallo!”, antwoordde ik welopgevoed. Waarop hij me een beetje uitlachte, live, voor zijn dertigduizend volgers. “Bij ons in Roes’ antwoorden ze gewoonlijk: Fantastisch, als je er geen grapjes over maakt!” Of iets in die aard – dit is vreemde Russische slang die ze aan de vakgroep slavistiek van de UGent niet gebruiken.

Ik liet me niet onbetuigd. “Dat leren ze ons hier niet. Mag ik u in dat Roes’ bezoeken om de juiste antwoorden te leren?” De heer Torsjin: “Je wil komen – kom dan! Aan jou – de keuze!” Dat laatste is haast poëzie, twee woorden die letterlijk ‘Aan hem die vrij is, is de vrijheid’ betekenen.

Het Russisch heeft verschillende termen die wij vertalen als ‘vrij’: svobodnyi gaat over fysieke vrijheid, niet opgesloten zitten. Vol’nyi, het woord dat mijn nieuwe vriend de vicevoorzitter hier gebruikt, duidt op de vrijheid in je hoofd en schurkt aan tegen de betekenis van ‘wil’.

“Geweldig! Ik kijk uit naar uw officiële uitnodigingsbrief, zodat ik een visum kan aanvragen”, juichte ik.

Waarna de heer vicevoorzitter zijn staart introk: “’t Is simpeler met een toeristische reis.” Nogal een anticlimax. Maar laat dat je niet tegenhouden om A.P. ook te gaan volgen – zijn feed is hilarisch. Ik geef hem zeker een ping de volgende keer dat ik in Moskou ben. Вольному воля, а дорога мирская.